خوابگاه نشین های نابغه

ما ۵ دانشجوی خوشحال هستیم؛ یهو و در شرایط ... امتحان؛ وبلاگ نویسیمون استارت خورد.حالام قراره توش از هرچی دوست داریم بنویسیم.

خوابگاه نشین های نابغه

ما ۵ دانشجوی خوشحال هستیم؛ یهو و در شرایط ... امتحان؛ وبلاگ نویسیمون استارت خورد.حالام قراره توش از هرچی دوست داریم بنویسیم.

روزای اول

نمیدونم یادتون میاد روز اولی که وارد دانشگاه شدید؟ اون دوران شیرین احساس بزرگ شدن و استقلال و این حرفا! 

اما این که توو یه شهر دیگه قبول شی و برای اولین بار از خونواده جدا شی برای اکثریت بچه ها سخته. روزهای اول پر از غم میگذره... 

من روزای اول قبولیم اینطوری بود. چون خونه ی خاله هم مشهد بود؛ یه چند ساعتی خوابگاه میموندم و شب برای خواب میومدم خونه خاله خوابگاهیا، یادشون هست روز اول خوابگاهو؟  

بعد که دوران ارشد شروع شد؛ دیگه تجربه ی ۴ سال خوابگاهی بودن؛ باعث شد که اصن احساس ناراحتی نداشته باشم. بلکه مدام منتظر بودم ببینم با کی هم اتاق میشم و آیا بچه های باحالی ان مث لیسانس؟ آیا شیطونن؟ خوش بگذرونیم با هم و... 

روزای اول که خیلی شیر تو شیر بود! اصن هر کی به صورت صهیونیستی میتونست بره اتاق کسیو که هنوز از خونه نیومده؛ اشغال کنه! که سر منم همین بلا اومد. این شد که مجبور شدم صبر کنم سوئیت شیش خالی شه و بعد برم اونجا. و با یه عده از بچه ها که اصلا نمیشناختمشون و احساس میکردم آدمای قلدری ان هم اتاق شم!  

البته برکه چند روز قبلش یه سوال در مورد مدل های بیزیَن و این چیزا داشت و بعد از پرسوجو از این که کی فلان رشته است؛ اومد پیشم و ازش خوشم اومد. ممول رو هم تو جریاناتی که تو اداره خوابگاه ها و گرفتن اتاق داشتم شناخته بودم که ماه بود. اما باقیه  

خلاصه ما بعد از یه نیم روز دوندگی و کلی جریانات؛ تو سوئیت شیش که در آینده شد سوئیت نابغه ها؛ ساکن شدیم! 

همون ساعتای اول بود که فیروزه به خاطر یه مساله کوچیک نزدیک بود قمه(نوعی سلاح تیز) در بیاره و به خاطر بلادونا منو بکشه! ولا! 

این شد که احساس کردم بلادونا و فیروزه که هم اتاقامم بودن؛ آدمای بد اخلاقی ان و کلن پدرم در اومده اس! 

منو عاطفه افراد جدیدی بودیم که باقی بچه هارو نمیشناختیم. اما صحرا و بلادونا و برکه و ممول و فیروزه از همون روزای اول با هم بودن. برای همین شب؛ منو عاطفه که احساس غربت میکردیم؛ تو اتاق نشستیم و مشغول شدیم به حرف زدن و باقی بچه ها تو سالن؛ مجلس پایکوبی به راه انداخته بودن! سوئیت بغلی رو دعوت کرده بودن و بساط چای و میوه هم فراهم بود!(خب دیگه این عند بساط خوابگاهیه!) صدای کِل و هورا و جیییییغ بود که میومدمنم دلم خواست! 

اما بچه ها هیشکدوم از من خوششون نمیومد! جالبه! اصن تابلو بود که میخوان سر به تنم نباشه! 

منم دیدم نع! فایده نداره که. تا کی کنج عزلت بگزینیم! به عاطی گفتم پاشو بریم بین بچه ها. گفت نه! اونا جمع خودشونو دارن. بیخیال! گفتم من طاقت ندارم. رفتم! 

اومدم و به هوای یه آب خوردن از تو هال گذشتم. دیدم بچه ها همینجور دست میزنن و میگن حالا نوبت توست؛ حالا تو و... هی رقصیدنو بهم پاس میدن و وسط مجلس هم هیشکی نیست و داره قضیه خنک میشه. به قول بابابزرگم گفتم چه کنم چیکار کنم؟ اگه بخوام نرم تو جمعشون که معلوم نیس تا کی تنها بمونم. منم که اهل تنها موندن و این حرفا نیستم. اصن باید یکی باشه ور دلم هی باهاش حرف بزنم و درددل کنم. این شد که تصمیم گرفتم مث خودشون بشم! که ازم استقبال کنن! که فک نکنن آدم مزخرف و مغروری ام! که دوستم داشته باشن. 

 یهو پریدم وسط جشن و شروع کردم به رقصیدن!!! بچه ها ماتشون برد! سریع اوضاع رو جمع و جور کردن و با شادی و استقبال هر چه تمام تر شروع کردن به دست زدن و... نمیدونم بلادونا بود یا صحرا که اونم اومد وسط و منو تنها نذاشت اون شب کلی رقصیدیم و شاد بودیم و یخ بچه ها حساااابی شکست. و ازون به بعد شدیم دوستای جون جونی  

از قدیم میگن: خواهی نشوی رسوا؛ هم رنگ جماعت شو

 

نظرات 7 + ارسال نظر
قیچی دوشنبه 20 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 22:34

برای من که محیط خوابگاه رو هیچوقت تجربه نکردم، اینکه اینجور دورهمی خوشی داشتین و میزدین و می رقصیدین و می خوردین و می نوشیدین (نوشیدنی مجاز البته) خیلی جالبه.
تو کلن به نظرم آدم دیر جوشی هستی. یکمی توو نگاه اول ممکنه مغرور و با فیس و افاده به نظر برسی اما در واقع خیلی خووب و خاکی هستی و میشه باهات تا اخرش راحت بوود. این مدلی بودنت یکم شبیه منه فک کنم. البته من کلن قیافم عبوس تر و جدی تره و بعدشم که صمیمی بشم بازم بعیده یهو بپرم وسط قر بدم.
فک کن . من قر بدم...خدایا توبه

آره حسین از دست دادی یه دوران خوشو! وللو خیلی جالبه :)
من بنظر همه مغرورو از خود راضی ام! نمیدونم چرا! ولی واقعا زودجوشم مث خودت :)
مرسی از تعاریف عدیده برادر
فک کن حسین قر بده خیلی باحاله که حسین
ولی من کلن هیچی بعید نیست ازم!

memole سه‌شنبه 21 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 10:39

تو خیلی خوب و با محبتی. من دوستت داشتم و دارم. سریع تو دل بقیه جا باز کردی. یه خصلتی که برای من جالبه، این بود که خیلی از رفتار و گفتار بچه ها رو به دل نمیگرفتی، در صورتی که من برعکس تو بودم. البته خیلی تغیییر کردمااااا(به مرحمت وجود شما).

فداااااااااااااای روی ماه تو عزیـــــزم
خب چیزی نبود گلم که به دل گرفتنی باشه آخه. شما همتون گل این.

ممول واقعا؟! از مامان یسنا چه خبر؟! همه چی امن و امان؟!

فاطمه چهارشنبه 22 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 13:10

وااای منم زیاد تو خوابگاه یخ ملت رو شکوندم یادش بخیر ...خوبگاه کلا یه حالو هوای دیگه داره زیاد میرفتم پیش بچه ها تو خوابگا همیشه هم ولو بودم تو یه اتاق...

آره فاطی جون یادش بخیر. دوران خوشی بود.
اصن غمی نداشتیم...
جز غم درس، که بیشتر خنده داره! :)

[ بدون نام ] چهارشنبه 22 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 14:12

فک نکن حالا حالاها رد رُژت از صورت ممول پاک بشه


اتفاقا حسین من معمولا یه جوری ماچ میکنم که رد رژ لب واقعن حالا حالاها پاک نشه! اصن ماچ باید این مدلی باشه! مخصوصا از ممول

قیچی چهارشنبه 22 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 14:15

اوون رژ لب،...ببخشید اوون کامنت قبلی مال من بود.

آقو بیا رج لبتو بردار از خونه ی وبلاگی ما!

memole جمعه 24 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 00:51

وای عجب ماااااااچی، تا همین الان که دارم این کامنتو میذارم ردش مونده بود.
.
همه چی امن و اماااااااان. اونم چه امانی!!!!
آخه من هنوز تهرانم، اوشونو زیارت نکردم.


چه خوب که امن و امانه. ازون امان واقعیا دیگه؟! اوکی خوبه :)
خب آخه معمولا تهرانم زیارت میکردی!

belladona جمعه 24 آبان‌ماه سال 1392 ساعت 18:47

سلام طرف جونم خوبی گلک؟وااااااااااااای یادش به خیر چقدر من اونروز حال کردم اومدی وسط راستش اینکه یه پایه مث خودمون پیدا شده بود حال کردم بعدش ترا هم یکی ضرب می گرفت رو میز و در و دیوار و من و تو وسط محور سوت میزد صحرا یا وسط بود یا دست میزد یاااادش به خیر...

به قول خودت هَم فدااای تو بوروم مُُُُُ!! :**
ها چقده خوب بود با هر تلق تولوقی ما دو تا وسط در حال قر دادن
وای خیلی باحال بودیم هممون! اصن تک! ماه! جیگر! هلوووو

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد