شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد

به نام خدا 

با عرض سلام و عصر به خیر خدمت دوستای گلم. در خدمتتونم تا یکی دیگه از ظرایف و شگفتی های خوابگاه رو براتون موشکافی کنم. این جلسه می پردازم به امر وصال به شام٬ روشهای وصال٬ مبانی وصال و آسیب شناسی اون و اونرو درقالب یک مقاله برای شما پرزنت می کنم. 

اینتروداکشن: 

البته واضح و مبرهن است که انسان در خوابگاه باید شام بخورد ولی اینکه چه جوری و با چه روشهایی شام گرفته می شود و خورده می شود جای بحث داره. همونطور که بزرگان گفتن؛ به تعداد انسانهای خوابگاه راه برای دستیابی به این ماده حیاتی وجود داره.

مواد و روشها: 

ما قبلنا که تو خوابگاههای دانشگاه بودیم٬ می رفتیم سلف. یعنی بعد از اینکه آماده می شدیم می رفتیم سلف ولی دوستان از اونور که میومدن با دمپایی و زیرشلواری هم می یومدن سلف. توجه به این نکته ضروری ست که حالا که خوابگاهمون خودگردانه و قاطی خوابگاهیا که هیچی قاطی آدم هم حساب نمیشیم(بس که فرشته ایم) شبا واسمون شام میارن جلو در و ما میریم می گیریم. اینجا دیگه نیازی نیست آماده بشیم. البته اگه دست و صورتمون رو بشوریم بریم پایین که چه بهتر وگرنه هر جور خودمون راحتیم؛ با مانتو و دامن و یا چادر نماز و غیره. طوریکه این آقای آشپز که غذا رو شبا میاره٬ وقتی روزا تو سلف ملت رو می بینه امکانش هست که نشناسه. وقتی که آقای آشپز زنگ سوئیت رو زدن کافیه که شما خودتون رو در هر سوراخ سمبه ی در دسترس پنهان کنید تا یکی دیگه بره شام بگیره و حتی می تونید یک طرح تحقیقاتی بردارید تا هر شب در دانشکده باشید و ملت مجبور بشن هر شب شام بگیرن.   

بحث و نتیجه گیری: 

 انسانهایی که توانسته اند خودشان غذا درست کنند که فبها المراد وگرنه که تا بوده همین بوده ولی من مطمئنم واسه آیندگان از این بهتر خواهد بود(رجوع شود با تفاوت دهه شصتی ها با دیگر دهه ها).و در نهایت که : 

«تو خوابگاه آدم یا لاغر میشه یا چرک»

مریم سوئیت بغلی٬ تخت بالایی.

 پی نوشت:تشکر می کنم از همکاری صمیمانه دوستان همکلاسی در برگزاری هر چه آکادمیک تر امتحان قلب. خیلی عالی بود اگه می دونستم اینقدر خوب مشورت میدین که لای جزوه رو هم باز نمی کردم 

وحشی بافقی هم در زمینه شام یه غزل سرودن٬ که به نظر من خیلی به جا هست:

شام هجران تو تشریف به هر جا ببرد		در پس و پیش هزاران شب یلدا ببرد
دود آتشکده از کلبه عاشق خیزد		گر به کاشانه‌ی خود آتش موسا ببرد
میجهد برق جمالی که دهد اجر فراق		کیست تا مژده به یعقوب و زلیخا ببرد
عشق چون بر سر کس حمله‌ی بیداد آرد		اولش قوت بگریختن از پا ببرد
هرکرا بر در نازک بدنان خواند عشق		دل و جانی که بود ز آهن وخارا ببرد
آنکه سود سر بازار محبت خواهد		باید آنجا همه‌ی سرمایه‌ی سودا ببرد
در برو باز زنم بی رخ او رضوان را		گر به گلزار بهشتم به تماشا ببرد
ندهد طوف صنمخانه به سد حج قبول		شیخ صنعان که دلش را بت ترسا ببرد
با چنین درد که وحشی به دعا می‌طلبد		بایدش کشت اگر نام مداوا نبرد