گفتی دگر از فاصله ها گشته دلم سیر

ترم ۱ دوره کارشناسی بودم تو یکی از دانشگاههای شمال

تازه وارد بودمو همه چی تو دانشگاه برام تازه بود 

دوسدارم اگه بشه همه ی این دو سال ارشدو ازم بگیرن و منو ببرن تو همون روزای اول ... 

روزای بچگی و به قول ترم بالایی هامون ترم بوقی! 

تو همون روزای اول یه نشریه دانشجویی دستم رسید که الان اسمشم یادم رفته ولی توش یه شعری چاپ شده بود.زیر شعر فقط نوشته شده :هامون ترم ۸

اینقدر از این شعر خوشم اومده بود که روزی چندبار می خوندمش 

الان که ۵ سال از اون روزا میگذره هنوزم این شعرو دارم و می خونمش: 

گفتی دگر از فاصله ها گشته دلم سیر 

زیبا تو چه میخواهی از این بازی تقدیر 

عمریست که من عقده ی دل باز نکردم 

با این که مرا می کشد این درد فراگیر 

زخمیست که در سینه ی من درفوران است 

مرگیست که افتاده دراین لحظه به تاخیر 

گر صورت آیینه ای زنده و شاد است 

بنگر که من از حادثه ها گشته دلم سیر 

انگار سر از رفتن هر ثانیه گیج است 

انگار کسی افتاده دلم در غل و زنجیر 

من با تو چه بی رنگ و ریا بودم و صد حیف 

زیبا تو همش حیله و نیرنگی و تزویر 

آنروز تو رفتی و من از خویش گسستم 

گفتم که خداحافظت اما نکنی دیر 

رفتی که نیایی به برم ای دل غافل 

رفتی و مرا بردی و این قلب زمین گیر 

دیگر به سراغ دل من هیچ نیایی 

دیر است دگر این سفر و اینهمه تاخیر...