امروز...

امروز صبح تدریس داشتم در محضر استاد راهنمای برکه اینا و مستمعین همان همکلاسی های چپرچلاق خودم بودن از ۳۲ تا اسلاید فقط ۴ تاشو گفتم و بقیه شو با استاد گل گفتیم و گل شنفتیم! ایشون در مورد بهتر شدن روش تدریس بنده نظراتی رو دادن که بسیار عالی بود ولی متاسفانه من از این گوشم شنفتم و از اون یه گوش خارج کردم. 

امروز عصر جنازه مو به بدبختی رسوندم به تخت و بیهوش شدم از خستگی که یهو با صدای خفن پایین اومدن شیشه چسبیدم به سقف! داشت روح از تنم جدا می شد از ترس که دیگه خودش برگشت سر جاش. میگی چه خبر بود؟ هیچی! پشت خوابگاه که یه فضای خالی بود تبدیل شده به انباری بیمارستان و از تخت و کمد مریض گرفته تا فرغون و سماور کهنه و آهن اسقاطی رو دارن یواااااش یواااااش منتقل می کنن اینجا!!! 

ات د ایونینگ! صحرا گفت بریم یه ذره خرید کنم و من و برکه با صحرا رفتیم که اون یه ذره خرید کنه ولی وقتی از فروشگاه اومدیم بیرون خاک بود که بر سر می افشاندیم که چطوری اینهمه بساط رو برسونیم خوابگاه. حالا فروشگاه با خوابگاه چقده فاصله ش؟ فوقش ۶۰۰ متر ولی مگه میشد این ۶۰۰ کیلو بار و پیاده کشوند خوابگاه؟ نقلیه همون نزدیک فروشگاه بود و خوابگاه ما هم که یکی از ایستگاههای سرویس و ما به خاطر همین دو قدم راه رفتیم با اعتماد بنفس نشستیم تو ایستگاه نقلیه که با سرویس بیایم و البته اونجا چند تا پسر دور از جون شما بی ادب بهمون خندیدن نمی دونم چرا! وقتی اومدم سوار سرویس شم با نایلونم کوفتم رو زانوی یه پسره که جلو نشسته بود و گفتم وای ببخشید٬ پشت بندش برکه با نایلونش شترق کوفت تو زانوی همون پسره و نگو یارو همکلاس ممول بود! ممول ما رو ببخش که آبرو واست نذاشتیم هیچی دیگه به جماعت سرویس نشاط بخشیدیم و تو ایستگاه خودمون پیاده شدیم٬ باشد که در کف بمانند که این خز و خیل ها از کجا پیدا شدن و چرا همین اول راه پیاده شدن؟!