شغل آینده!

 امروز که با مطهره رفتیم سلف٬ تمام مدت نیشمون تا بناگوش باز بود آخه چند تا از خاطرات کودکی رو واسه همدیگه تعریف کردیم. مثلا زمانیکه دبستان بودیم من و دختر عمه م ـ که بهترین دوستم بود و دوتایی همه رقم شرارتی با قیافه های مظلوم انجام می دادیم ـ یه دفه دفتر انشای چند تا از بچه ها رو زنگ تفریح برداشتیم و یواشکی خوندیم! انشای یکی از بچه ها: 

موضوع انشا: در آینده می خواهید چکاره شوید 

به نام خدا  

من در آینده می خواهم عروس بشوم... 

با تموم بچگیمون من و دختر عمه م پکیده بودیم از خنده. خدایی این چه شغلیه آخه؟ آخرین باری که این دوستمو دیدم تو ۱۷-۱۸ سالگی بود که هنوز به شغل مورد علاقه ش نرسیده بود :)) 

خاطرات مطهره هم با حال بود. مطهره منو یاد همساده تو کلاه قرمزی میندازه٬ از بس خاطره تلخ تعریف کرد و دوتامون خندیدیم. خدایی خیلی صبوره و اینقدر که شاده آدم فکر می کنه تو زندگیش اصلا و اصلا هیچ مشکلی نداشته و از اول همه چی اینقدر خوب بوده؛ در حالیکه اینگونه نیست.  به قول همشهریشون:

اینهمه لعل و شکر کز سخنم می ریزد 

اجر صبریست کزان شاخه نباتم دادند