به به! چقدر شما بزرگوارین!!!

  

- پول دلستر رو حساب کردیم و یه صندلی دنج تو تریای دانشکده پیدا کردیم و نشستیم که پیرمرد و همسرش که چند تا میز اونورتر داشتند ساندویچ می خوردند توجهمو به خودشون جلب کردند. یه جور لباس محلی پوشیده بودند و سادگی تو نگاهشون موج میزد. میز بغل اونا دو تا دختر نشسته بودند که دانشجوی سال اول دوم پزشکی یا دندانپزشکی بودند. خانومه یه سس یه نفره داد دختر میز کناری و ازش خواست که سس رو باز کنه٬ ولی دختر سس رو نگرفت و گفت من بلد نیستم دوستش گرفت و سس رو باز کرد. دختر اولی با پوزخند سس باز کردن دوستش رو نگاه می کرد. وقتی سس رو به خانومه داد دوتاشون سرشونو انداختند پایین و ریز ریز خندیدند. هنوز ۵ دقیقه از نشستنمون نمی گذشت که به دوستم پیشنهاد دادم بریم بیرون.

- قبلنا وقتی می رفتم سلف همیشه با خانومای سلف یک سلام و احوالپرسی گرم و گیرا می کردم و بهشون خسته نباشید میگفتم و یه جورایی می خواستم بهشون برسونم که من خیلی باهاشون همدردی میکنم! و به همین دلیل با راننده ها و سایر شغل هایی که به نظر من پایین بودن و من احساس می کردم اونا به ترحم من احتیاج دارن! 

- شاید اگه مثل اون رفتار هایی رو که دخترا با پیرمرد و خانمش داشتند نمی دیدم و یا برخوردهایی از این قبیل که بعضی از آدما برای اثبات بزرگواری خودشون دارند توجهمو جلب نمی کرد٬ منم به  کارم در برابر آدمایی که به زعم من نیاز به محبت دارن٬ ادامه می دادم.

فکر می کنم پائولو کوئیلو این داستان رو بهتر از من بیان کرده٬ اگه برای شما هم پیش اومده می تونین ادامه مطلبو بخونین.

ما در سالن غذاخوری دانشگاهی در اروپا هستیم. 

 
یک دانشجوی دختر با موهای قرمزکه از چهره‌اش پیداست 

  اروپایی است، 

 
سینی غذایش را تحویل می‌گیرد و سر میز می‌نشیند. 

 
سپس یادش می‌افتد که کارد و چنگال برنداشته، بلند 

  می‌شود  تا آنها را بیاورد. 

 
وقتی برمی‌گردد، با شگفتی مشاهده می‌کند که یک مرد 

  سیاه‌پوست، 

 
احتمالا اهل ناف آفریقا (با توجه ...به قیافه‌اش)، آنجا نشسته 

 
و مشغول خوردن از ظرف غذای اوست! 

بلافاصله پس از دیدن این صحنه، زن جوان سرگشتگی و 

  عصبانیت را 

 
در وجود خودش احساس می‌کند. اما به‌سرعت افکارش 

  را تغییر می‌دهد 

 
و فرض را بر این می‌گیرد که مرد آفریقایی با آداب اروپا در 

 زمینۀ اموال شخصی و حریم خصوصی آشنا نیست. 

 
او حتی این را هم در نظر می‌گیرد که شاید مرد جوان پول کافی برای خرید وعدۀ غذایی‌اش را ندارد. 

 
در هر حال، تصمیم می‌گیرد جلوی مرد جوان بنشیند 

 و با حالتی دوستانه به او لبخند بزند. 

 
جوان آفریقایی نیز با لبخندی شادمانه به او پاسخ می‌دهد.

دختر اروپایی سعی می‌کند کاری کند؛ 
 

این‌که غذایش را با نهایت لذت و ادب با مرد سیاه سهیم شود. 
 

به این ترتیب، مرد سالاد را می‌خورد، زن سوپ را، 
 

هر کدام بخشی از تاس کباب را برمی‌دارند، و یکی از آنها  

 ماست را می‌خورد 
 

و دیگری پای میوه را. همۀ این کارها همراه با لبخندهای  

 دوستانه است؛ 
 

مرد با کمرویی و زن راحت، دلگرم‌کننده و با مهربانی لبخند 

می‌زنند.

آنها ناهارشان را تمام می‌کنند. 
 

زن اروپایی بلند می‌شود تا قهوه بیاورد. 
 

و اینجاست که پشت سر مرد سیاه‌پوست، کاپشن خودش را  

آویزان روی  صندلی پشتی می‌بیند، و ظرف غذایش را که  

 دست‌نخورده روی میز مانده است. 

 توضیح پائولو کوئلیو: 

من این داستان زیبا را به همۀ کسانی تقدیم می‌کنم که

در برابر دیگران با ترس و احتیاط رفتار می‌کنند

و آنها را افرادی پایین‌مرتبه می‌دانند.

داستان را به همۀ این آدم‌ها تقدیم می‌کنم

که با وجود نیت‌های خوبشان، دیگران را از بالا نگاه می‌کنند

و نسبت به آنها احساس سَروَری دارند.

چقدر خوب است که همۀ ما خودمان را از پیش‌داوری‌ها رها کنیم،

وگرنه احتمال دارد مثل احمق‌ها رفتار کنیم؛

مثل دختر بیچارۀ اروپایی که فکر می‌کرد در بالاترین نقطۀ تمدن است،

در حالی که آفریقاییِ دانش‌آموخته به او اجازه داد از غذایش بخورد،

و هم‌زمان می‌اندیشید: «این اروپایی‌ها عجب خُل‌هایی هستند!»