گاهی گریون... گاهی خندون

 

ماجرا از اونجا شروع شد یه روز اومد که این کامنت رو واسمون گذاشت: 

سلام
اسمت که ترکوند ما رو...
مطلبت هم که زیادی ارشد میزد و ما هم که بوق
همینجا... در همین لحظه... همینجوری بی خود و بی جهت... ارزو میکنم این امتحانه رو که اصلا و عمرا نفهمیدم چیه... پاس بشی... البته با نمره متمایل به خوب... بگو ایول...  

 

بعنوان اولین کامنت! بعد من رفتم نوشته هاشو خوندم٬ ظاهرا دلنوشت و گاها روزنوشت بود ولی من خوشم اومد از قلمش، زود به زود آپدیت می کرد و همینطور قرابت عجیبی بین الان اون و گذشته خودم احساس می کردم. به قول خودش من زیاد ازش نمی دونم ولی چیزایی که من ازش می دونم اینه که بیشتر از سنش می فهمه و درک عمیقی از زندگی داره٬ دغدغه هایی داره که واسه خیلیا دغدغه نیست و البته نکته مهم اینه که زیادم تو نخ آدم حساب کردن همون خیلیا نیست! چند وقت پیشا که کتاب صوتی ناتور دشت رو گوش می کردم، قهرمان داستان یعنی هولدون مدام منو یاد فرحان می انداخت حالا این تصور من بود که شاید توهم بود.  

اینروزا فرحان پیداش نیست یعنی از خیلی وقته که نیست و جاش خیلی خالیه. 

 

 فرحان! این پست یک یادبود نیست شاید یه بهانه برای اینکه دوباره برگردی و بنویسی و شاید هم یک جور عذر خواهی از طرف کسیکه حرفش بی مورد و البته غیر عمد بوده و شاید قدرت پذیرفتن اون اشتباه رو نداشته...