دو لبه ی قیچی

 

 یکی هست تو قلبم که هر شب واسه اون می نویسم و اون خوابه + آخه عادت داره سر شب بخوابه مثلا ده و نیم فوق فووووقش یازده:)) حالا با اینحال دلمون خوش بود فرداش میگی نه پس فرداش میاد پست مارو می خونه و کامنت می ذاره و دل ما رو شاد می کنه. تصور کن همیشه اولین جایی که میری اون باشه و حالا از پریروز که میریم وبلاگش میگه پست نیست و نداریم برو یه وقت دیگه بیا و از این حرفا و اشاره ها! آقا جون حالا ما هر چی بگیم اینکارو با دل ما نکن مگه به گوش طرف میره؟ تو بگو یه دونه ماش احساسات! حالا هر دقه میایم می شینیم اینجا تو آدرس بار می زنیم جی اچ و می بینیم که جز بوی دل سوخته٬ دماغ سوخته و کلا بوی سوختنی خبری نیست که نیست! آخه من بعضی وقتا می رفتم پست های اخیرش رو دوباره می خوندم اصلا پست های شش ماه پیشش رو حتی و کامنت دونی های نیم قرن پیشترش رو حتی تر. آخر دوستان شما را چه شده است؟ اون از فاطی که زد و در وبلاگش رو تخته کرد و بنده همچنان بعضی وقتا بی هوا می زنم باران بهاری و خبری نیست اینم از ایشون که پشت بندش ما رو روسفید نمودن دوستان تعارف نکنین خلاصه راحت باشین هی ی ی ی (فاطی این فرصتت داره تموم میشه ها می دونی؟!) 

من هر چی می خوام نیش و طعنه و کنایه نزنم نمیشه اصلا نمی تونم می دونی! ولی امیدوارم و می دونم و مطمئنم زود زود این دوست دسته گل ما قیچی جون یکی یه دونه بر می گرده و می نویسه و روح و روان ما رو شاد می کنه دیگه با این سوختگی ۱۰۰ درصد دل و دماغ چی می تونم بگم جز هر جور راحتی دوست گلم. تو اگه اینجوری راحت تری ما هم راضیم (البته خیلی وقت نداری گفته باشم و مش قل ذمبه ای اگه آدرس جدیدی چیزی و از این حرفااااا).