شب قدرِ ما!

 

دیشب با فروغ گفتیم با سرویس بریم مراسم شب احیای با حال این شهر. منتها این مسئولان فرهنگی دسته گل ما رو حساب اینکه خود مجتمع خوابگاهها مسجد و مراسم داره گفتن ساعت برگشتن سرویس از اون مراسم باحاله ی شهر باشه 11! مرحبا واقعا به این ذکاوتشون اخه ساعت 11 که تازه مراسم شروع میشه عزیز من! اونوخ فدای روی ماهتون اصلا شاید ما نخوایم بیام مسجد خودمون. حالا انصافا مراسم مسجد خودمون هم با حضور خانواده های اساتید و کارمندای دانشگاه خیلی خوشگل و پرشوره. بگذریم تو مراسم بودیم که دیدیم ساعت داره میشه 11 و تازه آیه 55 جوشن کبیر بود. ما هم با اکراه بلند شدیم که به سرویس برسیم وقتی رسیدیم دم در دیدیم بعععععله! اینقدر جمعیت زیاده که ملت موندن پشت در و بازم اصرار دارن بیان تو! واسه همین هرگونه حرکت به سمت خارج مصادف بود با له شدن من و فروغ زیر دست و پا! حالا ساعت 11 شب باشه دانشجوی خوابگاه با سیستم های امنیتی انسانی پیشرفته باشی و سرویستم داره میره و خوابگاهتم کلا دور از مرکز شهر و ...شما باشی چیکار می کنی؟ آفرین! ما هم دقیقا همون کارو کردیم: از خدا خواسته رفتیم نشستیم ادامه مراسم! 

 دعای جوشن کبیر که تموم شد مداح دسته گل بعد از سینه زنی گفت همون طور که ایستادین می خوام یه یا حیدر بگین که صداتون تا نجف بره! من ولی نشسته بودم و گفتم باز این مداح جوگیر شد و الان که ملت هوار نزدن حالش گرفته میشه دیگه از این شیرینکاریا نمی کنه و با همه این افکار رو با پوزخند به جمعیت از ذهن گذروندم ولی... جمعیت همچین کوبنده گفتن یا حیدر که به عمرم ندیده بودم، بعد از تکرار سوم همه جا سکوت محض بود. صدای جمعیت پیچید و یواش یواش کم شد که انگار یک مه غلیظ داره به آرومی میشینه رو زمین و محو میشه، خیلی قشنگ بود خیلی. من محو این اتفاق چند ثانیه ای شده بودم که یه دفه یه آقای بغل دست فروغ که هنوز تو جو بود با تمام قواش چهارمین یا حیدر رو به تنهایی گفت یعنی دیگه مگه می شد منو نگه داشت؟ شونه هام از شدت خنده می لرزید اینقد من و فروغ خندیدیم! 

همه چی خوب بود تا اینکه صدای قار و قور شکمامون در اومد و اونجا به این نتیجه رسیدیم که احیا یعنی همین! فروغ گفت من چقده هوس دونات کردم و ناگهان یک نایلون گنده پر از دونات که بغلی هامون داشتن به هم تعارف می کردن جلو چشمون ظاهر شد فروغ گفت خدا کاش ازت یه چیز دیگه خواسته بودم و همینطور در حال کشف و شهود بود که دیدیم اونا بین خودشون تقسیمش کردن و ما هم همینطوری با لب و لوچه آویزون نگاشون کردیم. بعدش یه هو بوی خورشت قیمه اومد که واسه سحر مهمانان اونجا داشت پخته می شد بعدش همون خانواده بغلی به بچه شون شامی کباب دادن و اونم جلو ما مانور می داد و ما هم به همدیگه نگاه می کردیم. هرچی تلاش کردم توجه بچه هه رو جلب کنم بیاد طرف ما نشد! تو همین هیلی بیلی به فروغ که حالا قیافه ش دل آدم رو به رحم میاورد گفتم بذار یه چیزی بهت نشون بدم که دلت بسوزه حسابی! گفتم اون آقاهه رو ببین که به دیوار تکیه داده کنار خانمش نشسته، داره با نمکدون به خیار نمک می زنه و نوش جان می کنه! فروغ دیگه طاقت از کف بداد و گفت خدا به اون علاوه بر خیار حتی نمک دون هم دادی؟!

ساعت که 12:30 شد گفتیم دیگه بریم که اگه بخوایم منتظر پایان مراسم بمونیم عمرا تاکسی گیرمون بیاد. به هر بدبختی از لابلای جمعیت اومدیم بیرون و بعد نیم ساعت یه تاکسی گیرمون اومد که ما رو با 6 تومن بیاره خوابگاه. رادیوی اون پیکان قراضه روشن بود و مراسم قرآن سر گرفتنش شروع شده بود. من و فروغ یک قرآن بیشتر نداشتیم و مشترک گذاشتیم رو سرمون. اون لحظه با خودم گفتم خدایا چقدر سرت شلوغه که باید به دعای دو نفر تو تاکسی هم گوش بدی و نمی دونم خدا اینجوریشم دیده بود یا نه! ولی تو اون هوای خنک نیمه شب سوار بر لگنی گه برای ما حکم بال فرشته ها رو داشت چقدر صفا کردم از اون فضای ملکوتی که شهر رو گرفته بود. به نظرم همه چی خیلی قشنگ بود تو اون نیم ساعت تا برسیم.هییییییی! 

وقتی رسیدیم جلوی مجتمع راننده تاکسی گفتن که همینجا پیاده شین با سرویستون برین من نمیام داخل مجتمع که مث شهره! آخه نصفه شبی سرویس کجا بود مجتمع مث شهر کجا بود؟! هیچی دیگه پیاده شدیم و منتظر بودیم که نگهبانا بیان حالمون رو بگیرن ولی تازه با کمال احترام مانع دم در رو واسمون زدن کنار!!!! خیلی تعجب نکردیم انگار هر با معرفتی حواسش به حرمت شب قدر بود. 

خلاصه! اینکه دیشب خیلی خوب بود خیلی.