شهر من...بوی باران می دهد

حدود یه هفته س که خونم 

هیچ جا شهر خود آدم نمی شه 

صبح یکشنبه هفته پیش...همین که رسیدم به اول استانمون 

بوی باروون و نم اومد..عاشق هوای اینجام 

سه شنبه بود که رفتم شهر دوران کارشناسیم... 

دانشگاه اولم

یه دانشگاه سرسبز و کوچولو...اونجا همه ی خاطرات دوران ترم بوقی برام زنده شده بود.. تو راهروهای دانشگاهم قدم زدمو به یاد بچه های شیطون همکلاسیم افتادم 

آزمایشگاه میکروب شناسی...آزمایشگاه بیوشیمی...کلاس زبان و استاد بادله که به زبان انگلیسی همه مونو دس مینداخت...کلاس استاد نیشابوری که با ۴۵ دقیقه تاخیر می رفتیم سر کلاسش ولی انگار نه انگار.. 

کلاس دکتر ثناگو که همه خواب بودیم...استاد شریعتی که اصلا نمی فهمیدیم چی میگه!استاد نصیری که همه جملاتش نصفه نیمه بود  

دکتر خوری که همیشه دیر می اومد سرکلاس ولی کافی بود ما دو دقیقه دیر کنیم تا ازمون درس بپرسه اونم چه سوالایی

اینجا استادا باهم دعوا نداشتن همشون مهربون بودن اما اینجا تو دانشگاه دوره ی ارشدم همه سایه همو با تیر میزنن...میگم شاید اخلاق آدما به آب و هوای شهرشونم مربوط باشه  شاید 

اینم چندتا عکس از دانشگاه خاطراتم... 

  

این دانشکدمونه بچه ها بهش میگفتن دهکده ی عاشقا.. 

  

 اینم مسجد دانشگاه و پشت سرشم خوابگاه برادران! 

 

 این عکس ورودی دانشگامون تو یه روز ابری و سرد  

 

صندلی های تو محوطه دانشگاه  

که ساعتها روشون می گفتیم و می خندیدیم 

اما حالا هیچکدوممون نیستیم... 

امشب برا ساعت نه و نیم بلیط دارم  

خداحافظ خونه...