صبحانه

   

بالاخره* انتظار به سر اومد و مائده اداره تغذیه بر ما قحطی زدگان خوابگاه نشین نازل شد. اینقده ذوق زده شدیم وقتی احساس کردیم دیگه امنیت داریم: امنیت شکمی. گرچه بابت این اقلام نفری ۱۵۰۰ تومن ازمون گرفتن ولی شور و شعف الان بر ما حکمفرماست و من بر خودم تکلیف دیدم که تشکر کنم از همه ی نابغه های این مرز و بوم از اینکه هستن تا صبحونه بخورن و انرژی بگیرن. بله تا انرژی بگیرن واسه اینکه در طول روز خوب استراحت کنن تا شب خواب راحتی داشته باشن! ما کم الکی نیستیم اینو همه می دونن. و اینجا همراه با همدردی با کودکان قحطی زده سومالی با ارشدای ورودی جدید هم سمپاتی می کنم آخه بهشون خوابگاه ندادن تا بعدش بهشون صبحونه بدن.  

*دوستان املای صحیح بلاخره؛ بالاخره هست. من اینو کلاس دوم دبستان فهمیدم وقتی مجله رشد رو می خوندم. داستان یه آهو بود که طبق معمول همه درام ها و تراژدی های کودکی نسل ما دنبال مامانش می گشت و بالاخره مامانشو پیدا کرد. من همش اونو می خوندم بالا٬ خره و نمی فهمیدم خره کدوم بالاست و چه ربطی به قصه داره