انتخاب ات

چی شد که اینطوری شد؟ من خواستم و واسم ارزش بود ولی الان چی؟ ظاهرا همه چی سر جاشه ولی همه عوض شدن مثل اکثر ایده آل ها. منم عوض شدم ارزشام عوض شدن اونی که من واسش سرمایه گذاری کرده بودم همینه پس چرا کافی نیست اگه بشه برگشت خوبه آره خوبه شایدم این یه توهمه واسه خلاص کردن خودم از واقعیت هایی که نمی تونم باهاشون کنار بیام! چرا قبلنا تعداد و تعدد مقصرای همه ی راههای اشتباه رفته با الان رابطه ی عکس داشتن؟ اصلا من جای همه ی اون مقصرا، اگه من بودم چیکار می کردم؟ راهی بهتر یا بدتر؟ راستی چی جابجا شد و کی جابجا کرد و مشکل چیه، مگه سوالای سن بلوغ نبود؟ چقدر فکر نکردن به اینا بهتره وقتی راهی به جز بن بست نیست. چقده خوبه که از سن بلوغم گذشته و دیگه این هذیان های ناامید کننده ی مزخرف راه نفسم رو نمی گیره چقدر خوبه که راهی بهتر از پذیرش خطا و حل سوال وجود داره: توجیح!