من باب آش نخورده!

1- ازم خواسته دارم میرم سلف از فروشگاه سلف واسش فلان چیزو بگیرم! قبلنا واسه فروشگاه سلف می پیچوندم ولی ایندفه وجدانی چاره ای نبود گفتم خدا! برم فامیلی و بخرم واسش، آخه فروشگاه سلف؟ ولی هنوز بیرون نرفته مراتب پشیمانی خود را ابراز نموده و تصمیم گرفتم این خفت رو به جون بخرم و تو این باد و سرما و یخ بندون نرم فامیلی. رفتم تو فروشگاه و خدا رو شکر هیچ عنصر ذکوری اعم از دانشجوهام و همگروهی و اساتید و زبل حقوقان نبودن ولی برا رد گم کنی رفتم یه کمپوت گلابی برداشتم و به خانومه که سرشم شلوغ بود گفتم زود یه بمب رادیواکتیو بهم بده تا دشمن بویی نبرده ولی زنه که فک کنم نفوذی بود با سر اشاره کرده اونجا! منم خودمو با شاخ و برگ درختا استتار کردم و سریع مث تکاورای حرفه ای از بالای قفسه ها پریدم یه دونه برداشتم و آوردم اینور ولی یهو این میکروب از کجا پیدا شد ای خدا! خودمون رو زدیم به نشناختن و طوریکه دشمن نفهمه به خانومه گفتم اینو بنداز تو یه نایلون مشکی ولی خانومه متوجه اهمیت قضیه نبود و گفت همونجا بود! می خواستم با کلت هایتک اف 395 بزنم پودرش کنم ولی خونسردیمو حفظ کردم و دروغکی گفتم نه نبود و اونم مسخره خودش نذاشت تو نایلون و بهم داد و در اینجا بودش که تعداد نفرات دشمن زیاد شدن و من در یک حرکت سریع کیف پول و عینک آفتابی رو ول کردم رو پیشخون و پشت به جمعیت به زوووور موفق شدم بمب رو بکنم تو نایلون مشکی! ای خدا!!! این چه خفتی بود آخه؟ خو آدم نمی تونه به میکروب بگه که سلام دوست عزیزم خوبین اساتید گروه میکروب خوبن؟ آهان راستی به نظرتون این مارک خوبه؟ یا مثلا جواب سلام دانشجوش که بهش مث شیخ مراد نگاه می کنه رو بده و همزمان قیمت این چیزا رو بپرسه! میشه؟ نمیشه به خدا! والله مام میریم داروخونه و مث مرد حرفمونو می زنیم ولی اینجا نمیشه نمیشه!
2- من همیشه نگران بودم از خوابگاه های عناصر ذکور در شونصد متری اینجا یه نانوذراتی چیزی توسط باد طبق مکانیسم گرده افشانی از لابلای دیوار مشبک تراس که البته با تلق پوشیده شده به ما برسه و بدبخ بشیم ولی خدا رو شکر مسئولین دلسوز خوابگاه در طی عملی محیر العقول راه هر گونه مکر شیطانی رو بستن و اقدام به کشیدن نایلونی عریض و طویل جلو تراس ها کردن! دستشون درد نکنه دیگه شبا با خیال راحت سرم رو به بالین می ذارم!